Westernieland in de zestiger jaren van de vorige eeuw was een echt dorp. Een dorp met zijn gezelligheid, zijn hulpvaardigheid, zijn rijke verenigingsleven, maar ook een dorp met een soms wat hinderlijke – laten we zeggen – sociale controle.
Wij trouwden in 1961 toen de hoofdenwoning opgeleverd was. Het hele dorp zat daarna gespannen te wachten wanneer mevrouw zwanger zou worden. Kocht ze drie keer achter elkaar karnemelk? Ja hoor, ‘t is zo ver! Als kort daarna de (stoffen) bandages toch weer aan de waslijn hingen ging er een zucht van teleurstelling door de buurt.
Het werd Mevrouw Karsijns, de echtgenote van de plaatselijke kruidenier, te gek. Die onzekerheid was slopend! Ze ging gewoon maar eens op bezoek, dan zou ze het wel te weten komen. In huis was zo op het eerste gezicht niets te merken. Dan maar gewoon ernaar gevraagd. Nee, niet zwanger, was het antwoord.
Jammer! Jammer! Jammer!
Sibert Meurs
